Bènj mich de pungel oppe pòkkel, en gaef veur aafsjied mich de handj.
Ich mòt mer weir de welt intrèkke, 't wurd mich te èng in 't vaaderlandj.
Ich höb weir sjtòrm en wiedte neudig, want wèndj en waeg is mie gelök.
Mer toch, neit zònger e kitske weemoud laot 'ch uch hie trök.

'ch Mot mit miene sjtèk mich kònne ruire, ich bèn gebaore veur de sjtraot.
Met 'ch kan 't zoo gout van uch begriepe, dat geer dit zjwerve neit versjtaot.
Pantoffele, piep, bie de potsjtouf hokke, dat is presies neit mien natuur.
Poëete laeve, wie seguindesj, veur 't avontuur.

Mich drift 'et daoròm ummer wieër, en wieër, zònger ras of doer.
Zoo mot 'ch weir weg; ich kan neit wiele, is aafsjeid-numme nog zoo zoer.
Mer 'ch mòt noe eimaol weg en wanjele ... Bènj mich de pungel oppe rök!
Es ich entjlings oetgewanjeld zeen zal, kòm 'ch bie uch trök.