Met vastelaovund, jaore truuk, trof ik mien Alida.
Dat makde mich mettein verruuk, zoë knap waas Alida.
Ik heb 't toen direk gewaog, en vroog: 'Wuurs tich mien broëd ?'.
Toen kösde het mich ôngevraog, waal dreej kiër op mien snoët.

Refrein:
As tich mich kös, och Alida, zeen ik sterkes en de maon.
As tich mich kös, och AIida, kan de waereld grös vergaon.
Ik bin neet heej, ik bin neet dao, ik bin gans weg, maar weit neet wao.
Ik zeen allein maar dich, och Alida van mich.

Nôw bin ik met mien Alida al jaore lank getrouwd.
Dat heat mich en mien Alida, nog iërlik neet berouwd.
En hebbe weej sôms waal ens keet, dan zaet 't: 'Alde gek,
van herrie make halt ik neet', en vluug mich um de nek.