Refrein:
As ge mìj nie viende kunt, zuuk már lánger nie,
want dan bin ik driej daag án 't zwiere.
Want ik goj 'r tussenuut, vur 'nen dág of driej,
de vastelaoven ien mien eentje viere.
Want mit die dolle dage, dan bin ik 't liefst allieën.
Dan is mien vrow vur mìj toch már 'n blökske án 't bieën.
En kwekt zìj dan ok nog zó hárd van 'Guus kòm nòw nor huus'.
Ze kan van mìj de pot òp, want ze heldt mìj toch nie thuus.

Ied're kel dén göt toch wel 's allieën òp stáp,
zònder dat zien vrow 'm kumt vervaele.
En hìj hingt dan lekker mit 'n pilske án d'n táp,
de hárte van de vrowkes daor te staele.
En kumt 'm dan zien aege 'eega' plots ien 't vizier,
dan göt-ie gaow 'r tussenuut en zet: 'ik was nie hier'.

Al die vastelaovesdaag, dan göt-ie steeds òp sjow,
tot de caente zuutjes òpgerake.
Hìj mòt efkes gaow nor huus en zet tigge zien vrow:
'ik kòm de spaarpot már 's opemake'.
En göt hìj dan 't huus wer uut, mit viefentwintig piek,
dan zingt-ie wer 't âld refrejn en vuult-ie zie zó riek.