Refrein:
Annabel, iech han mie hats verlore.
Annabel, iech sjpring noe oes mie vel.
Annabel, ut sjunste op dees weld.
Koom, sjans en dans en zeng mit miech,
mieng blom va Zumpelveld.

Van g'n Huls bis aa roeë puts, gruie blomme zoeë sjun.
Geal, blauw en roeëd va kluur, duks wat dik of dun.
Ut leefste oes der blommegaad, wen iech gans god kiek,
is Annabel mieng gode blom, doe maachs miech toch zoeë riech.

Han iech diech dan in de heng, dan waas iech va geluk.
Bin dan vroeë, mieng orchidee, dat iech diech han gepluk.
Doe sjtroals dan in un klureprach, zoewie un blommewei.
Annabel, doe sjtuk va miech, koom, pronk wie in der Mei.