Laot det rökske nog ’s wejje, Annemieke.
Kom laot dich ’s kieke, laot dich ’s kieke.
Zeen ich dich met dien huuëpe drejje Annemieke.
Dan stieët de werreldj efkes stil, mer ich drej doeër.
Want dich en dânse det es ein.
Met vastelaovundj en Annemieke, gieët ’t laeve van allein.
Laot det rökske nog ’s wejje Annemieke.
En neem mich mej met vastelaovundj, det és alles waat ich wil

D’n daâg begintj te kluuëre en ich raak vanne legk.
As det ich Annemieke roond zeen drejje.
Ich weit ’t van te vuuëre en stotter as ich zegk.
“Zegk Annemieke gieësse met mich mej”

Ich zeen dae lach, kiek in zien ouge, di-j vraoge mich um mieër.
De werreldj schientj te douge, och m’n hert det gieët te kieër.

Jao alles hieët z’n rieëje, waat bringtj os twieë beejein?
Besef, dit és met geldj neet te betale.
Noow dânse vae tevrieëje, op’t fieëst vör ederein
En ich gaon met de hoeëfdpriês aanne haal.

En teltj d’n daag z’n leste ore, bin ich de tel al kwiêt.
Laot dit wat langer dore, ich vergaet gewoeën de tiêd