Ooit moet de kleur hemelsblauw zijn geweest
over de rechte rijen baksteen
omlijsting van twee vlakken, het een vaal roze
het andere mosgroen, vettig besmeurd

maar middenin als een donkerrood hart
in sierlijke letters LUXOR

op de stoep een vuilnisbak
met een klein karton: verkocht

boven aan de gevel een plastic paneel
CHACHA TOUR
krachteloze nasmaak van wilde jaren
toen binnen in de donkere zaal
niets meer herinnerde
aan het wereldwijde witte scherm

waarvoor we zaten
rij vijftien in het betoverend duister
ik naast mijn moeder
in de fluweelzachte stoelen
naar adem snakkend van het lachen

d’r Kölsche Willy
die onophoudelijk zijn kinderlijke grollen
over ons uitstrooide, zijn hese stem
steeds opnieuw de hoogte in katapulterend
uit het welgedane lijf

het bruisende leven
waarheen zij mij meenam
als herinnering vooraf aan wat zich
zo plotseling terug kan trekken

maar zich hardnekkig steeds weer opricht
toegejuicht door de echo’s
die het in ons achterlaat.