Waor al laat, mer in Copacabana,
geit 't leve ouch s'nachs alsmer door.
En veer droonke wien op us same zien,
Wie snel iech mien hart verloor.

Iech oontwaakde beij häör in häör errem,
en zie fluusterde: 'Blief diech toch heij'.
Mer noe deit 't peijn, weer alleijn te zien.
Jao, us leefde ging väöl te snel veurbeij.

Refrein:
Iech dink deks aon Carmen, dao aon die sjoen blaow zie.
Es iech met häör ging danse, reep eederein 'Si, si'.
Iech dink deks aon Carmen, dao aon die sjoen blaow zie.
Iech zal ze noets vergete, die nachte met z'n twie.
Carmen, karamba, holleej.

Daag en nach is zie in mien gedachte,
heur vergete, dat kin iech toch neet.
Zeen nog steeds häör beeld, dat miech noets verveeld,
en dat deit miech zoe väöl verdreet.

Doezend breeve höb iech al gesjreeve,
doezend kiere vraog ich 'Wach op miech.
Welstiech weijer goon of is 't noe gedoon?'.
Meh un antwoord kraog iech toch noets vaan diech.