Coba
We zien je niet meer staan
Je bent jouw weg gegaan
In dit café nog in gedachten
En in een vals verwachten
Dat je in jouw keuken staat
Onmerkbaar luisterend naar ons gepraat
Dat nog steeds niet verstomd
Als jij straks weer binnen komt
Coba, chante, Coba
want het leven is niet mals
dat weet jij, Coba
Toch zijn we weer hier
De tijd staat op een kier
Steeds ontglipt een van de zinnen
Sluipt van buiten naar binnen
De gasten knijpend met de ogen
Kijken, zoeken naar mededogen
Naar dunkele gestalten, met nietsziende blik
De ogen tranen en de wind eindigt in een snik
Coba, chante, Coba
doorzetter, doordouwer, trouw aan zichzelf
Coba
De woorden van mannen die zitten te liegen
Laten onvervulde dagen uur naar uur vervliegen
Begrijpend vul je het glas
Alsof alles nog hetzelfde was
Jouw dromen, toen jij nog tijdelijk sliep
Van Sarah, van Ella, lage jazzy alt zo diep
maar soms komt er iemand aan
die wel weet heeft, van dingen hier ver vandaan
Coba, chante, Coba
jukebox, accordeon en jouw stem
Coba