Wie ein Iempke det zien leegske,
Op ein pitje haet gedreijt.
Kinse lache kinse Bâôke,
T'is de mins dae in dich besteit.
Auk al wilt men alles hebbe,
Auge groëter dan de mônd.
Met maar ein dink ech te winse,
Bliéf mônter en gezônd.

Refrein:
Jao minse dôrf te laeve, en geneet van 't bestaon,
Dus gaef noow um dit laeve, en laot ôch noow maar gaon.
Jao blief d'r van geneete, det eiken daag opniej,
Want gaeve en auk neme, det mak de mins zoë bliej.

Mei ôntvelt ôs dan ein blaedje,
Van ein hiele groëte eik.
kinse dreuvig blieve kieke,
Ut leet boéte dien bereik.
Steis se morge aan ein weegske,
Zeen det wônder op dees aerd.
Is dit bleumke, dit niej laeve,
Toch 't allermeiste waerd.