'Duuster is 't, en laat gewoore: Zeet, de vlaermuus vleige ròndj.
't Is genòg gewaes veur huuje, aovensloch is òngezòndj.
Kòmt nao bènne, laot uch gezègge, doot de bòntje sjölkskes aaf.
Vaegt de vuitjes oppen dörpel. Mooder zaet 'et uch: zeet braaf!'

Oppe taofel dampe de aerpel, ònger 't sjiensel van de lamp.
Eeder krig zienen houtere laepel, van de teiere sjleit den damp.
Kènjer-muulkes zeen wie knuipkes, eeder muulke sjwig en it.
Pès de buukskes gans gerundj zeen, eederein de welt vergit.

Dan is 't aevel auch tied sjlaopes! d'Uigskes valle noe al toe.
Wiewaaterkrutske, en dan den trap opn kènjer broeke vruig de roe.
Mooder mòt nog haoze sjtoppe, vaader sjpelt zich de Gazèt.
In hun druimkes zeen oos kènjer engelkes zitte bie hun bèd.