Refrein:
De dikke toeet, FOEP, FOEP, maaktj uch werrum.
Dan paktj zich eeder, FOEP, oonger de errum.
Jao dan waer ich halluf gek en dan gieet ut dur wieer op,
want mèt carnaval in Wieert krieg ich meziek in miene kop.
Huur ich di-j toet, FOEP, FOEP, dan wètj mien vrouw,
dae been ich kwieet vör un paar daag, dae gieet op sjouw.

Dae Zjaak det ès unne brave mins, gieet altieed vreug nao bèd
Mer dèk vèltj hae auch nog in sloap, beej-ut laeze van de gezèt.
Mer eins per joar dan vaertje op, dan kriegtje ut te kwaod,
dan spuultj de boore-herremnieej en rentj hae op de stroat.
En wedje waat hae zingtj, oongertösse det hae springtj ....

Nein Zjaak maaktj zich normaal neet drök, ès unne gooije vent,
zitj soondus in zieen doevekoej, zien vrouw di-j ès content.
Mer asse wist waat hae dao deej, dan kieek ze elk kuteer,
want doeve, och di-j doon um niks, mèr-doa-stieet un bekske beer.
En dan zingtj hae op lèst, tieege-de doeeve oppu nèst ....