Wea van euch dea heat nog noets bie oos de Guul gezieèn ?
Der Limburger, auch der toeris, he vingt oos Guul zoeè fien !
Ze roesjt, ze krunkelt en ze sjpringt en aaf en toe, es zie zoè zingt,
blieft eederein op 't brukske stoan, wilt gaar neet mieè op heim a goan !

Refrein:
Guul, Guul, wie sjoen bis dich.
Es ich dich zieèn, dan vreuj ich mich dat ich hie bin geboare !
En es ich oets ins voet zal goan,
´ch wil ummer aan dien oover stoan, die beeld geit noets verloare !

Aan mennigein heat zie zoe deks heur leef en leid verteld !
Auch wèt ze koet en wilt dan weg, es heur der rege kwealt !
Dan lupt ze durch der beènt en gromt, mè opins is heur geweld verstoamd.
Dan geit ze wir woe ze is begoas, oos Guul is neet gear lang koet op oos !

Oos muuleraad dat lied ze drieë en wier geit heure weg.
Auch moot ze weade sjoen gemakt, dan lieèt me' heur gans leag !
Me alles wat me' met heur deit; ze wet dat 't um heur sjoenheit geit !
Want woe zou vier moatte goan, es oos Guul ins neet mie zou bestoan ?