As 't zonleech mich 't zeen ontneemp en de hitte zich aan mich hink,
't asfalt in de verte schient, als ware 't van glaas,
dan sleit de zomerse verlamming toe, die de stad 't laeve neemp.
Dan smelt de zon de rame dich maar de hitte sleit zich door de moor.
Dan gebeurt d'r beej neemus nurges niks, dan sterf elk laeve weg, weg in 't
zweit.

Refrein:
Dit beeld oet 't verleeje laef nog in 't hede.
Beej dit beeld oet 't verleeje veul ik die hitte weer.
Ein geveul oet 't verleeje mink zich in 't hede,
ein helder beeld door d'n tied vervaag.

Toen de zon zich achter de kerk begroof en de stad weer tot laeve kwaam,
woord ik plots aug in aug met dich gebrach, mier dan ein moej lichaam.
Van 't moment det ik dich zoog waas 't of ste langs mich loogs,
met al mien waopes in de strijd streelde ik dien ijdelheid.
De loogs dich beej mien verlanges neer, iers dien borste, toen steeds mier.

Nao jaore en zoevuul daag herrinner ik mich dich liggend in 't gaele graas.