Die hoonder van heejnaeve, dao heb ik 't neet op.,
Die doon d'r alzelaeve wie kiepe zônder kop.
Det is mich ein gemeier, det huër ik kiër op kiër.
Det scharrele um die eier, det pikke weej neet miër.
Aoh geej, zek det det gaar neet kan, dan wet geej zeker nörges van.

Refrein:
De kiepe van vrouw Fiepe hebbe herrie met d'n haan,
en ze wille allemaol gaon scheie.
Die kiepe van vrouw Fiepe, maar waat stelle die zich aan,
want die wille neet miër kakele maar kreije.
Waat ein tiepe van kiepe, die duuzelt 't meschien,
of kinne die hinne al aan de ruuzel zien.
De kiepe van vrouw Fiepe hebbe herrie met d'n haan,
maar trek d'r och maar niks van aan.

D'n haan luët ze gewaere, dae lach zich haos de miës.
Verdöld de zoels haos zwaere, die kiepe zien neet wiës.
Dan ruppe: ' Huër ens, pölle, det geej det neet begriep,
Nôw laot det flauwekölle, ein kiep bliëf toch ein kiep.
Hald nôw leever maar ôg gezich en scharrel nôw maar door mit mich '.

Vrouw Fiepe leep te klage, waat môt dae'n aktiegroep.
As die zich neet gedrage, dan maak in kiepesoep.
Maar wie geej weit zôn kiepe, zien taege 't geweld,
en daorum kreeg vrouw Fiepe, weer eier veur eur geld.
Genne haan dae d'r nog nao kreit, ik mein det präötje der d'r geit.