Wao ik as jungske dök ging speule, en eedere jông gaer kwaam,
dao trof me altiëd un hiël stel tesaam.
Me kôs dao bergemuuske speule, det ging dao toch zoe fijn.
Daoveur waas nörges ein baeter terrein.

Ut moeiste plekske wat ik kin, en wao ik ouk ut leefste bin,
det is de Paerdskoël, beej ôs aan de Maas.
Dao waas ik vruuger toch zoe gaer, ik gaon dao nôw nog altiëd haer.
Me kan dao röstig zitte in ut graas.
De scheepkes vaare stil veurbeej, in lange slijpe vaare zeej,
en kleine gölfkes maake zeej daobeej.

Det is de moeiste plek in Bliërick, dao hald ik zoëvuul van.
En bliëf dao haer gaon, zoelang ik det kan !