In Venlo zien de schoënste maedjes,
det is ouk wiëd en ziëd bekind.
Jao, g'luif mich, det ge vaer zoelt loupe,
ier det ge nog wat baeters vindt.
Zéj hebbe auge, och zôn'n uigskes !
Ein sniëwit velke van satien.
Jao, meus ik alles héj gaon priëze,
ik sprook tot morgevrueg meschien.

Refrein:
Venlo, Venlo, wie bis tich zoë riëk.
Allemaol die snoebelige maedjes, nörges eur geliek.
Venlo, Venlo, bliëf altiëd bestaon.
Zoëlang de nette maedjes trouwe gaon.

Auk zaet me, det ze lever wandele,
en same nao de kerk toe gaon.
en 's middaags béj de pot te staon.
Maar och, det iërste is maar larie,
en veur 't twiëde, 'heb ze leef'.
Want hebbe vrouwe gen religie,
wae waas 't meis geköld, wableef.

De vrouwe 't zalt van 't laeve,
det alles kruujt en hilt gezônd,
ze laote ôs 't zeut van 't laeve,
en halde 't zoor veur eige mônd.
Zoëlang géj det in 't aug wilt halde,
ziet géj van gennen troeës berouf,
En wie de waereld dreijt of kuikelt.
Genne noëd, géj heb 't waar gelauf.

En as ze dan toet trouwe kômme,
dan wille zéj, 'de Meister Jan'.
Zoë zaet me, speule zéj in presenzie,
en ônder de auge van de man.
Maar géj zult toch met mich bekinne,
detter minnig hoës is in de stad,
wao det d'n boel gauw mis zoel loupe,
as neet de vrouw de bôks aan had.

En dae aan 't jôngegezellelaeve,
ennen hékel haet, of 't misselik vindt,
gen pinkpil kan de kwaol genaeze,
hae neme zich ein Venloos kind.
Want trouwe doon de allemaol gaer,
kump eur d'n rechte in 't gelaeg,
dan wuerd gevréjd en 't paerke wandelt,
geërmp al langs de Pônniewaeg.