De Venlosewaeg
Oet de revue 'Grubbevors, mien dörp'
De Venlosewaeg is slech, de Venlosewaeg môt weg.
De haes altiéd taegewind, wuurs duk door de sniëj verblind.
Ik zwoeg met mien raegenpak, wie en wrak,
ik veul mich zoë naat en kald en klein.
De Venlosewaeg is druk, dât is en vervaelend stuk.
De wuurs vân de waeg gedrukt, bis neet verôngelukt.
Weej willen heej gen verkiër! Nemus miër!
Weej willen dae waeg vur ôs allein!
'De Venlosewaeg', zaet pap, 'daen is vur ôch vuël te krap,
dich bis dao in groët gevaor, vân zörg kriég ik griéze haor,
en op de gemeinteraod bin ik kwaod!'
En daobeej kiék pap dân hiël gemein.
Maar kiék, pap, ik bin d'r nog, ik vleeg neet gauw oét d'n boch.
D'r is gaar niks aan de hand, die auto's gaon aan de kant.
Maar wetse wât opa zag: ''t is en prach!
Dae Venlosewaeg fietst zich nou fijn!'