Refrein:
Dien naam sjteit al jaore in mien beukske,
mit dien feuteuke, adres en tillefoon.
Soms dènk ich waal: och, brèng ins 'n bezeukske,
dan zèt ich ós plaetje op, dat mit de sousafoon.

Dat knap gezichske, ich bèn 't nooijts vergaete.
Dat versjrómpeld feuteuke, is alles wat ich höb.
't-Is net, of ich dich aan de euverkantj zeen laupe.
Fan-ta-sie, ich val van de raege in de dröp.

't Is noe derteen, veerteen, viefteen jaor geleeje ?
Ich-weit-'t-neet precies, de tied dae vlug veurbiej.
't Laeve geit zien gank, neij ich bèn neet ontevreeje.
Hings-tich nog ummer róndj in datzellefde circuit ?

Is 't waor, bès doe auch allein gebleeve ?
Net wiej ich, vraemp, wiej haet 't zo toch kènne gaon.
Ich-sjnap-nog-altied-neet, dats-tich bès weggebleeve.
Dats-toe mich toen gans allein höbs laote sjtaon.