Sofie, det waas ein maedje, van sente en ouk braaf.
Het heel vuël van Lewieke, al van de schoëlbank aaf.
Het goof Lewie kedootjes, zoë dök as ut um zoog.
Maar hae waas noëts tevreje, zoëdet Sofieke vroog:

Refrein:
' Waat wils-te dan nog miër, det ik dich gaef?
Det vraog ik idders kiër, zoëlang ik laef.
Waat bis dich toch veur eine vent,
dich bis noow noëts ens ech kôntent.
Ik wil ut weite deze kiër, waat wils-te nog miër?'

Sofie koch zich ein huuske, veuroorlogs deeg'lik grei.
Lewie begôs te moêle : ' Waat môt ik dáo dan mei?'
Toen zag Sofieke giftig : ' Zek menke, huur ens heej,
dachs dich det 'k wach mit trouwe, wies aan mien A.O.W.?'