Op d'n tendem met ôs twiëe door het schoëne Limburgs land,
gaon weej same rundjes rieje, ums de beurt met losse hand.
As 't zunke ôs veuroët geit en de wind zit in de rök,
wetse wao det dan op oëtdreijt, weej gaon zinge van gelök.

Refrein:
Uich heej, wae duit ôs wat, weej hebbe äömke zat.
En ôs bein, die bliëve traeje, op daen tendem lekker knaeje.
Weej gaon van heej nao dao, ôs neuze achternao.
Allein 't ind is ôs bekind, maar det is ech nog hiel wiët eweg.

Langs de Maas, door bônte weije, op daen tendem, ik en dich,
jennig nao de minse zweije, met ein vrintelik gezich.
Op d'n draeger wat te bikke en de tès vol gooie zin,
dan hoof emus maar te kikke en weej zette nog ens in.

Zoë door bös en hei te zoëze, door de bäög zoë hard se kins.
Hup, det bergske aaf en boëze, det is good veur eine mins.
Op d'n tiëd ein heilig huuske, efkes smaere huurt d'r beej.
Kinse slaope wie ein muuske, en dan zingkse, net wie weej.