Op d'n tendem met ôs twiëe, door det schoëne Limburgs land,
gaon wee same rundjes rieje, ums de beurt, met losse hand.
As 't zunke ôs veuroët geit en de wind zit in de rôk,
wetse wao det dan op oëtdreijt, weej gaon zinge van gelôk.

Refrein:
Uich heej, wae duit ôs wat, wee hebbe âômke zat,
En ôs bein, die bliëve traeje, op daen tendem lekker knaejer.
Wee gaon van hee nao dao, os neuze achternao.
Allein 't ind is ôs bekind, maar det is ech nog hiel wiët eweg.

Langs de Maas door bonte weije, op daen tendem, ik en dich.
Jennig nao de minse zweije met ein vrintelijk gezich.
Op d'n tiëd ein heilig huuske, efkes smaere huurt d'r beej.
Kinse slaope wie ein muuske en dan zingkse net wie wee.