Refrein:
Dae det dao deej, waat deej dae dao ?
En doe dae det deej, deej dèt det nao.
En wie die det deeje, doe dach ik: kôm.
Van je doedel-die-diedel-diedôm.
Van je doedel-die-deja, van je doedel-die-dalia.
Ik dach: ik dink det ik det doon met mien Amalia.
Van je doedel-die-deja, van je doedel-die-dei,
Ik dach: ik dink as ik det doon, dan doedelt det mei.

D'r zoot ens, iërlik waor, eine jông van achttiën jaor,
mit ein maedje op zien kneen, en det heb ik jao zelf gezeen.
Dae oot, zoë leek 't mich van det maedje zien gezich.
Ik wis neet waat ik zoog, en ik det aan eemus vroog :

Dae jông dae zoot nôw net mit det maedje aan 't buffet.
Zeej krege waat in ein glaas, en ik wis neet waat det waas.
Doe klônk dao: kloek, kloek, kloek, die hadde det ingesloek.
Ik kôs dao maar neet beej, en reep: Zek, huur ens heej !

Dit is tot mien verdreet, 't letste van dit leed.
Nôw pak ôch ônder d'n erm, det is leuk en lekker werm.
en wae det neet versteit, dae kiek maar wie det geit.
En kinste d'r neet beej, dan zing maar net wie weej :