Ich höb ein sjoon herinnering, al is ze lang gelee.
Ei maedje, eine leiveling, noe höb ich 'm neit mee.
Zien auge waare heemelsblauw, wie dèks ich aan 'm dach.
En of ich 'm nog zo gaere hauw, 't gong oet - noe zèng ich zach.

Refrein:
Door de Baandert löp ei zonnig paedje, nao de Zjwienswei langs de Meulebaek,
en dao wanjelde ich mit mie maedje, soms waal twee of drie keer in de waek.
Mèr noe is al dat sjoons vergange, doe lentetied vol vreugde en gelök.
Mér toch dènk ich dèks nit groot verlange, aan dat paedje door dae Baandert
trök.
Aan dat paedje, aan dat maedje, aan dae sjoone auwe Baandert trök.

Lès zoug ich hööm èns in de sjtraot en 't keek toch aeve op.
't Waar, zo mein ich, gaar neit kaod, en 't knikde mit de kop.
En of 't 't noe oet leifde doug, ich zoug 'ne kleine lach.
Toen höb veer zeker allebei heel aevekes gedach .....