Refrein:
Dri-j daag inne wôlke, minse waat ès det un fieest.
Lache en dânse en zeenge, oees eige taal 't mieëst.
Zoee-j-dje hee-j us tösse staon, Wildje almer langer gaon.
Niks heltj uch nog tieege, vastelaovuntj zitj uch in eur bloot.
Ut lieektj op un luchtkestieel, jao, gae gaotj ouch vör de bieel.
Want eins per jaor dikke lôl, det deut uch zoee goot.

Eederein kriegtj plezeer op zien broeet,
zitj dao neet met inne maag.
Oees geveul vör wat knauwel ès groeet,
det huurtj d'r bee-j met diees daag.

Ellef november, stumming di-j grujtj,
waeke resepsies en bâls.
Aaf en tôw un romanse di-j biujtj,
un hermeni-j spuueltj al vâls.