Refrein:
Nag efkes bej dich blieve, nag efkes bej dich zien,
nag efkes same sjanse in de maônesjien.
Dien erm um mich te veule, ônger de sterre pracht,
kûsmûlkes op un baenkske, en det rônk middernacht.
Geneet van zo'n momente, want allein en det is ein feit,
deurt efkes hiel erg lang, ut liekt ein ieuwig, ieuwigheid.
Deurt efkes hiel erg lang, ut liekt ein ieuwig, ieuwigheid.

Veur det ich dich kôs, stelde ich mich de vraog:
'Warum geit d'n tiehd zoë traog?'
Sinds ich dich kin, halt dej mich steeds in,
idders kier as ich bej dich bin.
Dus wat ich zoë gaer van dich wil,
zet ut klôkske efkes stil.

Now loëster nao mich, Vader tiehd, blief ens sjtaon,
warum môs stoe zoë snel gaon?
Waer toch ens sjlum, kiek sjtiekemkes um,
nao ôs twiej, doë zuus dan warum.
Dus wat ich zoë gaer van dich wil,
zet ut klôkske efkes stil.