Os Angeniës, det vônd zien häöpe vuelste rônd, 't zag: 'Noow gaon ik op diëet.
Ik vas van noow aaf aan, noow hald ik mich auk draan en leeverkukskes aet ik neet.
Gangk weg met det banket, gen zeutigheid of vet, umdet ik aan 't liëne bin'.
Maar morge op de krans, dan krieg 't weer de kans, dan haolt 't ziene schaaj weer in.

Refrein:
En weej maar lache, en weej maar lache, um die vrouluuj met dae joggert en dae slaai.
En weej maar lache, en weej maar lache, want ze laupe van de waegschaol nao de flaai.

Gen beerke oêt 't vaat, allein maar kappesnaat, det is zoë good, zaet Angeniës.
Det is noow al zoë wiêd, det it de letsten tiêd allein de gater oêt de kiës.
Maar gister op bezeuk, dao goof 't bôtterkeuk, toen reep 't: 'Och, doe leeven tiêd,
ik doon waal aan de lien, maar 't zal zoë slum neet zien, det unske waer ik waal weer kwiêt.

Ein wortel wilt 't waal, petatte met de schaal, den bodding lüët 't altied staon.
't Snudt zich oêt de soep allein de seldrieknoep, de bölkes hebbe aafgedaon.
Maar as 't noow en dan ein taertje kriêge kan, dan zaet 't: 'Noow, det smak nao miër.
Det zal zoë erg neet zien, al doon ik aan de lien, waat zoel det veur daen eine kiër,