Es 't zunke prechtig sjittert euver oos geleifde sjtad,
en mie maedje aan den erm, wie wurt mich 't hart dan werm.
Es ich wanjel mit Katrienke in 't zoomer zonnesjinke,
jao, dan gaef ich hööm ein moel dat is neit erg,
baove op dae Kolleberg.

Es de aovendsjtarre fonkle en 't möönke monter lonk,
mit zie lachend sjuins gezich, dan is 't woo ich mich op sjpich.
Dat ich wanjel mit Katrienke in 't zilvere maonesjinke,
want dan geef 't mich ein moel dat is neit erg,
baove op dae Kolleberg.