Herinnering aan Limburg
de meister mit zien griezend haor, mien zwart kemuniepekske
de winkel wao ik veur twieë cente paepermunt ging koupe
wao ik achter de fanfare door de sjtraote höb geloupe
Det is de herinnering aan mien gebaorteland
die löp um zoeë te zègken es 'n kiendje aan mien hand.
Refrein:
Limburg, gein land kin zoeë sjoeën zien wie-s dich
want dao is de waereld 'n stökske van mich.
' t Golvende kaore, de roukende mien
dat maak 't zoeë riek um van Limburg te zien
dat maak 't zoeë riek um van Limburg te zien
'n Klaproeës in de zomerzón stónd wegend in 't kaore
en huuërde dao 't leedje van 't angelus oet d'n taore.
De baek wao weej in de vekansie staekelviskes vónge
en wao weej veur 'n veldkapelke ós Marialeedjes zónge
Kiek: det is de herinnering aan mien gebaorteland
die löp um zoeë te zègke es 'n kiendje aan mien hand.
De mam die saoves beej de lamp ós zokke zoot te stoppe
kwaam elken aovend mit 'n nuuj verhäölken op de proppe
en op de kermis leep ik ore tösse al dat laeve
Veur 'n eurke oet die jaore zoe ik alles wille gaeve.
Det is de herinnering aan mien gebaorteland
die löp um zoeë te zègke es 'n kiendje aan mien hand.
We mochte neet van pap en mam: we ware nog te jónk
Mar jeh, de leefde leet zich toch neet dwinge.
As dich neet hads gelache wie wie ik nao dich had gelónk,
dan kós ik nów neet van ós leefde zinge.
Al heels te neet genóg van mich, al raakden ich dich kwiet,
ik zal dich noeëjt vergaete want 't waar de sjoeënsten tied.