Ich bèn in de zevende hemel
Refrein:
Ich bèn in de zevende heemel, es Zitterder hie op dees welt.
En moosj ich mien sjtedje verlaote, dan gòng dat mit pien of geweld.
Die sjträötjes, dae mert, die gebroeke, ich kèn ze neit misse, neit ein.
Ich bèn in de zevende heemel, daen heemel is Zitterd allein.
De taal die me sjprik, de wal dae dao lik, en hie kiek e sjoon kafeeke.
Die auw groote Kirk, dae sjtadstuin, geer mirk, ich höb ze al dèks bekeeke.
Gaon ich mit fekans, sjpraek èngelsj of frans, ich höb ze in mien gedachte.
En kòm ich dan trök, dan vuil ich gelök, ich koosj koum nog langer wachte.
Solanus, de Cour, geknip veur 'l'amour', ich höb d'r zoo dèks geloupe.
Sint Joepmert en Brandj en dao dat auwt pandj, me kènt d'r van alles koupe.
De Philhermenie, die blees häör pertie, meziek zal me ummer heure.
En is vastelaovesfees in de sjtad, dan broesj 't van bòntje kleure.