In 'n bar in Las Palmas, neet wiet vaan de Ramblas,
daor zaog iech diech d'n ierste kier.
Iech dach direk, jao dit is 'm, noe of noets, of iech mis 'm.
En iech vroog: "Is die kruk vrijj menier ?"

Diech waors e bitsje verlege, meh dat heel miech neet tege.
Nein, daor trok iech miech gaarniks vaan aon.
Meh noe, jaore later, zit iech mèt de kater.
En weet iech 't is beter, es iech noe mer goon.

Wie iech diech lierde kinne, woord iech werrem vaan binne,
kraog iech vlinderkes in miene boek.
Toen kós iech ouch neet wete, das diech 't gaw zouws vergete.
Leefde, breekbaar wie 'n glaze kroek.

Noe bin iech awwer en wijzer en diech bis get grijzer,
ouch al höbs diech nog niks bijjgelierd.
Dinks neet nao en de deis mer, wie 't diech oet kump de geis mer,
en begrips neet, dat is gaans verkierd.

Refrein:
Iech höb 't dèks wèlle zègke, Lewie.
Es diech zoe doorgeis, wèl iech diech neet mie.
Diech mós toch wete, iech kin niks vergete.
Väöl langer pik iech 't neet mie.
Iech höb 't dèks wèlle zègke, Lewie.

'n Bar in Las Palmas, neet wiet vaan de Ramblas,
daor zit iech noe weer, gaans allein.
Iech kiek get naor boete, door dezelfde roete.
En geluif miech mer, dat deit väöl pijn.
Heer waor mien leve, 'ch höb 'm alles gegeve,
meh dat waor mesjien wel verkierd.
Iech mót neet aon 'm dinke, en neet te väöl drinke,
want iech höb mien lès wel gelierd.