Refrein:
Ins in ut joar hant de vrouwluu ee fes,
ummer dan wen auw wieverdaag is.
En doa vreuje die zich op, 'tis ierlijk woar,
want da kinne se oetgelotte sie, de instigst mol int joar.

Dur donnestig vuur karnaval, dan hant die hunne daag,
bezeuke dan dur gruppige, geve hem de volle laag.
Se pütsche hem en roope dan dur Geetesjtaal alaaf,
en danse en springe al die tied de trappe op en aaf.

De mansluu gont dezelfde daag og alling drop oes,
en zeuke zich dan op dur zaal 't schönst'en leefste masker oet.
Ze flirte en ze knoevele en dujje dan ing ouw,
en merke dan um twelf oer, ut is de eege vrouw.

Da git ut og nog mansluu, die kinne nit de grens.
Ze koome noa ut ströatje hin, mankere get dur groëte sjtens.
De heng, die gint da op en neer, die weade gaar nit muj,
mar vier hant groët geluk, want alle vrouwluu blieve truj.