Jeannèt is e kink wie 'n blujende blóm, zoeë net, wie me zelde'n ee vingt.
't Is 'n fontein, die mit sjterkes va good zoeë kloar noa g'n huëgd'n i sjpringt.
Fiuelkes zind nieks, wens te die oge züs, mit kling sjpotte-duuvelkes drin.
Ich kan dich neet zage, Jeannètteke-leef, wie knatsj-gek dat ich noa dich bin:

Refring:
Jeannèt, och Jeannèt, wat pasde vier toch good bejee, vier twieë.
Jeannèt, och Jeannèt, vuur mich gieëft 't ging anger meëdjes mieë.
Jeannèt, och Jeannèt, ich goa vuur dich durch e vuur.
Ich kom dizzenoavend, mè reëgent 't, kink, da kom ich 'n anger kier.

Jeannèt, dat hat hoar wie 'ne stroalende krans, zoeë blond wie d'r zonnigste terf.
E mülke zoeë roeëd wie 'n vol-riepe kieësj, va puurste natoer oane verf.
E kink wie 'n roeës, mè dan ing oane döër, zoeë vings te op doezend mar ee.
Mit erm, ezoeë mollig en toch ezoeë sjlank, da sjpreëk ich nog neet va de bee:

Jeannèt, meëdje-leef, wie 'n zilvere bel, zoeë klinkt diene lach i mien oer.
Ich höj dich zoeë geer, bis 'ns truj vuur 'n kier, doe maks mich verrukt op d'n doer.
En och, leefste kink, das te mich neet züs sjtoa, dat deed mich ich weet neet wie leed.
Ich darf dich neet vroage, mè huësj te dit, mie meëdje, da wits te besjeed!