Refrein:
Kèrkes, die staon baove aan de liês, die zien nog ongeslage.
Roëd en wit, die make ze niks wiês, die waere kampioen.
Ze drage roëd en wit in hert en neere, en lache asse auk waal ens verleere.
Kèrkes, die staon baove aan de liês, die waere kampioen.

Ik bin maar doëdgewoën supporter van ein voetbalclub,
en as mien club verluus, dan zit ik gaar neet in de knup.
Ik weit waal, det die jônges baeter kinne,
en asse wille, kinne ze waal winne.
Zeej speule veur de iér, det zeg ik kiër op kiër.
'k Staon altiêd met mien Stien te schrieuwe langs de lien.

Letsaan ging ik met Nel, maar dat begreep niks van ut spel.
Het keek nao andere jônges, maar die stônde boetespel.
De wedstried woord gewoën kepot geflaôte.
Ik dach nog: had ik ôs Nel maar thoês gelaôte.
Opèns, unne harde knal, in de slup de laeren bal.
Ôs Nel, det veel toen um, maar ut zông met heise stum.

Enne nette hiër, dae vroog: as ik ôch vraoge mieug meschien,
waat zien det toch veur jônges en wao meuge die van zien ?
Ik zag toen: beste man, det meug-ge weite,
ik zal ôch efkes zegge wie ze heite:
Des Toën, met Hans en Rein, ôs Pietje, Jeu en Krijn,
d'n Berb met Rob en Jan en kasteleinsvrouw An.
Dao Henk met Thei en Baer, die speule auk zoë gaer.
En waat ik neet verzwiêg, daen dieke is ôs Viêg.