Aan de Majjum eine lange waeg, weej twieë daor gans allein.
En 't mäönke waat toen stiekem keek, maar straolde oh zoeë fijn.
De sterre die dao fônkelde, det waas allein veur ôs.
Dae hiele lange vreejerswaeg, dae heej toen veur ôs begôs.

Refrein:
Kös mich op mien muulke, kös mich op mien wang.
Want Vastelaovend, deurt maar 3 daag lang.
Kös mich op mien muulke, kös mich op mien wang.
Dit is toch d'n tièd waor ik verdöls vuuël nao verlang.
Dus miene sies, mien lekker deer,
Bin maar neet bang, ik heb 't gaer.
Kös mich op mien muulke, kös mich op mien wang.

Waore leefde waas 't veur ôs twieë, weej zien toen maar getrouwd.
Zelfs d'n oeëievaar kwaam op bezeuk, dae haet waat aafgesjouwd.
Maar met de vastelaovestièd, dan guuëf heej nemus thoès.
Ein hiele gooje laevesles, waord ôs jônge ingespoès.

Noow ôs blage oètgevlaoge zien, zeej staon op eige bein.
Laupe auk dae zelfde vreejerswaeg, langs de Majjum doeën beejein.
De maon die daor nog altièd kiek, as toen d'n daag beej ôs.
Dus luuster wie ik ôg vertel, wie'se daor beginne môs.