Ich wil al hieël lang, uns keuning waere, en doon daorom ouch eeder jaor weer
mèt
Mer meistal woor ut daegene veur mich, dae stong in plaats van mich inne gezèt
En den mien vrunj die stonge te lache, en zachte; Jong, doe kries 'm toch neet
draaf
Mer ich bön altied drin blieve gluive, dit jaor sjeet ich 'm aaf

Refrein:
Ich bön keuning vanne sjötteriej
En mien vrouw die löp noe aan mien ziej
Lang genog gewach, höb altied gezag;
Biej det sjete hüërt ouch get gelök d'rbiej
Ich bön keuning vanne sjötteriej
Mien leef vrouw die is zoea bliej
Mèt dae sjoeane lach, straolt ziej in volle prach
En veer marsjere same trots veurbiej

De groeate daag dae is noe gekomme, misjien höb ich dit jaor uns get gelök
Ich roop: Noe loester bèste sjötte, ich knal dae vogel vanne zök!
Ich loup nao veur en ich kiek nao baove, en ich dink: Jong, noe is 't tied
't lèste stök det knal ich nao onger, 't-is eindelik zoeawiet

Mien vrouw die haet, zich drop verheug
Die haj toch zoea gaer uns det krüënke oppe kop
Ut is vandaag de sjoonste daag
Veur unne echte sjöt kintj dae neet mieër kepot