Refrein:
Kôm, laot dien wengskes noe ins aeve lekker wiebele
want ich zeen zo gaer ein bliéj gezich.
Dan geit vanzellef in mien binneste get kriebele,
det guf ein good geveul biej mich!
En as doe lachs nao mich,
lach ich auch trök nao dich,
edere keer opnuuj.
En sjat, det môt gezag,
door diene leve lach
maakse mich zo bliéj!

Môsse 'sjmôrges op, maar sjleups-ze nog heel vas
en sjloefs-ze van de wekker nao de ochtendjas,
dan höb-se lever neet det emes dich get zaet
en dich zo vreug al in de gate haet.
Maar veur des-se aan dingke dingke kins
heurse achter dich op-ins:

Geit ut dich ins sjlech, of höbse ins pech,
trèk dan maar eerst dien vaaije in dien wengskes weg.
En gluif mich maar gerös, as doe sjagrijnig bös
waers doe de ganse daag neet meer gekös!
Want kösse doon allein maar bliéje luuj
mit ein hele gooie buuj.