Wie ik mien maedje liërde kinne, keek ik um aan mit aope mônd.
Ik wis neet waat ik meus beginne, en stônd genaegeld aan de grônd.
Ik hoort ouk gaar neet waat det maedje zag.
Waal weit ik nog waat ik toen heb gedach:

Refrein:
Kiék ens nao mien oëre, leeve snoét, heej geit 't d'r in en dao d'r oét.
Vertel 't mich, ik Iuuster mit bedraag, maar zeen ik dich, vergaet ik 't op
slaag.
Ik had ze op ein rieke, alle zeve, ik bin ze kwiét, sinds ik dich kin.
Och kiék ens nao mien oëre, miene leeve, d'r zit gaar niks miër tössenin.

Waat zulle weej ens saame drinke, vroog ik toen aan dae leeve schat.
Maar beej d'n tap, det kinse dinke, waas ik vergaete waat het had.
Toen meus ik truuk, ocherm, mit Iaege hand,
en vroog 't mich: wao zit toch dien verstand ?

Wae ens verleef waas, wet van wante: Me wet neet wao me aan begint.
De Ieefde haet zien nutte kante, ze mak dich douf en ouk nog blind.
Wie harder det mien hert geit slaon veur dich,
wie Iaeger wuurt daen erme kop van mich: