Refrein:
Kiek ins nao mien heutje, mien pekske en mien sjoon,
den zuus se toch metein waat ich vandaag gaon doon.
Ut is neet te geluive, de burgemeister en auch de pestoear ,
die zeen det ich de groeatste vastelaovesgek bên van Thoear.
Ze zeen det ich de groeatste vastelaovesgek bên van Thoear.
Alaaf! Alaaf! Alaaf!

Dao waas ins eine mins, zoea eine sjieke hieër,
dae ging ins met de optocht mêt, ut waas de ieëste kieër.
Hae keek zich dao de auge oet, hae wist neet waat ter zoog,
en stông dus mêt de môndj vol tenj, toen 'n maedje aan um vroog:

De bekker mêt de slechter en de kastelein,
die spuëldje op heûr instrument, ut klônk toch ao zoea fijn.
De klarinêt, de saxofoon en auch dae groeate bas,
die woeare sjoean verkleidtj, en leepe parmantig in de pas.