Refrein:
Kom sjoenkel mei en veul dich thoës, same giët 't ens zô vlot.
Ik haoj van dich en dich van mich, 't kan heej nimmer kapot.

Weej hebbe heej gin berge, gin zieë, gin stukske strand,
mar 't allerschônste plekske, zoë zaet mich mien verstank,
det is doa, woa ik thoes bin, al us det vlakke gronk,
wao ik de vastenaovund vier zes kiër 't klökske ronk.

As ik met narreoëge de waereld 's bekiëk,
dan wiët ik hiël zaeker, mien mooder haj geliëk.
De raod, di zeej mich mei goof, hoe det zeej det bekaek:
't Is nerges baeter oëtgaon, dan in dien eige straek.

Zoë as de oaje zônge, zoë zingt nou ook jeugd.
Gewoën eur eige liedjes, vol joeks en echte kleuch.
En eederiën môgt meidoon, daorum zeg ik beslist:
Zoë is de vastenaovustiëd, 'n waor verbroederingsfist.