Refrein:
Veer höbbe lak aan de luuj en sjpas aan ós eige.
Lak aan de luuj, zoa vier veer carnaval.
Veer höbbe lak aan de luuj, en wèt geer wie dat kin?
Veer make ós de vastelaovend zelf nao de zin.
Veer make ós de vasteloavend zelf nao de zin.

Bie ós dao waor de leedjesaovend, dus veer dege mit.
En eder leedje dat v’r zinge, jóng, dat weurt een hit.
Dus zóng v’r ‘t oet volle borsj, de zaal dae loog al plat.
Meh de jury goof gein punte… (Wat!? gein punte? Nae, gein punte!)
‘t Leedje waor gejat.

D’n aovend van ’t ouw-wieverbal, wat gong v’r oet de bol.
Veer woare top-tot-tièn oud wief en bleve in die rol.
Veer ginge veur d’n ièsjte pries, ós bèdje waor gesjpreid.
Toch kreeg v’r weer gein punte… (Wat, alweer gein punte? Alweer gein punte!)
V’r waore neet verkleid.

Veer mochte nao de Zoepkoel toe, meh jóng wat waor veer sjtolz.
Zoa zin v’r in dae’n trein gesjtap, ‘t bendje om de pols.
D’n daag dae waor geweldig luuj, meh ein dingk dat waor zung;
de Zoepkoel liek in Venlo… (Wo? in Venlo? Jao jóng, in Venlo!)
Veer sjtinge in Remung.

Want wae-s te bis, wa-s te höbs of presteers,
Es doe dich mit die daag mer zelf ammezeers.