Refrein:
Laot gaon, laot gaon...
Sjtank neit te knieze, neit te kniene, sjtank noe neit zo langs de kantj.
Laot gaon, laot gaon...
Luch die bein op en dien erm op, blief neit sjtaon wie houte klaos.
Laot gaon, laot gaon...
mit vastelaovend in bewaeging, wurste jónk van hart.
Laot gaon, laot gaon...
angesj is 't dan mit dich toch ech gedaon.

Harie hauw al ei paar jöörkes Abraham gezeen.
Mit vieftig dach 'r doe: al waer ich sjus wie tante Leen.
Die heurt mer hauf, die zuut ouch sjlech en is neit goud t'r bein,
en daobie woort ze ouch nog in de lengte al get klein.
Hae vuilde al, de zjweit brouk oet, waat is d'r aan de handj?
Noe sjtaon ich dalik sjus wie Leen zo röstig aan de kantj.
Gelökkig koum de naober, want dae zouch hööm dao zo sjtaon,
en zag doe taege Harie: jóng 't is zo niks gedaon.

Mia höbbe ze zo-jus ei leuk berich gebrach,
h'r dochter krig ei kintje, wae hou dat noe al gedag.
Eesj waar ze blie, mer naoderhandj, doe dróng 't tot h'r door:
ze waar al Mam, mer mót ocherm, noe ouch veur Oma door.
Noe waer ich awt, dach zie opèns, 't kump in de gezet,
dat is toch lang zo erg noch neit, mer waal mit Oop nao bed.
Gelökkig koum de naober, want die zouch hör dao zo sjtaon,
en zag doe taege Mia, kèntj, dae mót mit oma gaon.