Laot miech allein, allein mèt al mien verdreet.
't Is beter tot 'ch eve niemand zeen.
Niemand, niemand, niemand dee miech truuste kin,
kin begriepe, deile dat geveul.
Laot miech allein, allein met al mien verdreet.
'ch Wèl niemand, niemand aanders um mich heen.
Iemand, iemand, iemand dee bemint wie iech,
en verloor, begrip wat iech noe veul.

Daor steit zien lèste glaas,
gèt sigrette, dat wèrk op mie gemood.
En iech veul zien hand op mien sjouwer.
Iech bleif hope, alles kump wel weer good.
Meh dat kin iech neet geluive.
Want dit aofsjeid waor hiel aanders es 't oets waor.
Dit waor definitief, iech bin noe ellein.
En häöm had iech zoe leef.

Ach 't kump toch wel dèkser veur.
Strak kump dee glimlach weer,
biste häöm weer vergete.
Dat zeet eederein in mien umgeving.
Meh iech weet dat is neet woer.
Al die traone loge neet.
Iech waor gans nao diech geriech.
Want verdreet um echte leefde,
is teväöl um met te drage.
Want heer helt neet mie vaan miech.

Laot miech allein, zeur neet tegen miech.
Iech mis 'm.
't Is nog neet veurbeij, es iech allein bin,
Veul iech häöm naabeij.
Loat miech allein.