Refrein:
Mit vastelaovend goj ik nie mer mit òw zäöle
Lé, lé, lek mij toch de zök
Gij lopt de gânsen tied toch már te näöle
Lé, lé, lek mij toch de zök

’t Gânse jaor zit ik mit ur al bieëstig ien mien maag
’t Is al jaore láng terug, dat flink stuk ien de kraag
Nor huus doej’k ’t liefst pas bij ’t urste haangektaej
Was ik nòw nog már vreejgezel daenk ik dan wel ’s maej

Mer as ik dan de kâns ’s krieg um efkes toch te gaon
Dan vat ik mij de nuuëdege pils, tot dat ik nie mer kan staon
Ik schavel dan mer gaow nor huus, al bin ik ’n bitje blaow
En vur dat ik de deur oop heb, roëp ik tigge mien vrow: