De moeiste weg van deze werld
leupt in t zuiden dor 'n veld
't jonge blaad, kiek hoe 't dreit
als de wind wat harder weit
als d'n ierste lange lentedaag
giet ligge in t graas
en d'n ierste lange slok
op 'n terras neave de Maas
en de wolke en de heuvels weare berge
en alles wat nog mot dat duj ik merge

de moeiste weg van deze werld
leupt in t zuiden dor 'n veld
'asperges vers, iedere daag'
stong op 't bord wat ik net zaag
straks dan brukt 't zand
straks dan guft de grond
meej 'n geschenk woaran ik denk
met water in de mond

de moeiste weg van deze werld
leupt in 't zuiden dor 'n veld
de berkeboem, 't velt ok ni mei
verbleekt wat bij de paarse hei
an de horizon de scheive schouw
din allang gen wolk mier rakt
d'r woent nog steeds dezelfde opa
din dezelfde grapjes makt
en 't huuj dat mot nar bínne vurdat 't reagent
in t café doar wuurd `t huwelijk ingezeagend

de moeiste weg van deze werld
leupt in t zuiden dor 'n veld
't kronkelpaad langs 't station
woar oeit 'n lange reis begon
de beum ze weare groet
ik kan de kerk has neet mier zeen
en d'r zinge doezend vogels
en ze halde zich neet in
ik zuj ze gear vur dit concert wille beloene
heer in ’t boeteland, in Limburg blieve woene
straks dan giet 't loos, straks dan is 't fiest
en van al dat denke an straks geniet ik nog ‘t miest