Limburgs paspoort
Refrein:
Limburg is mien lank, mien leefde en mien laeve,
det is mich ingegaeve mit vastelaoveszin.
Ich heb mien paspoort bej de hank,
want dao steit in besjreeve,
det ich al mien ganse laeve unne Limburger bin!
Koeplet 1:
As ich wiedewig bin, dan dink ich dök aan hoes.
Neet ins um det te misse, ich veul mich altied thoes.
Det kumpt door wat ich mitmaak, en alles wat ich doot.
Det zit bej mich van binne, ut kumpt vanoet ut blood.
Wie se duis, wie se kals en was se oethals,
ging d’r mit de paplepel in.
Waor ich bin, waor ich gaon en wat ich oetstraol,
kumpt umdet ich hej gebore bin!
Koeplet 2:
Mit det Limburgs paspoort zeuk ich mien grenze op.
Zit overal en nörges de wèrreld oppe kop.
Zoeë drök ich miene stempel, ich proos, geneet en lach.
Ich zoej neet angers kinne, ‘t wört has van mich verwach.
Wie se duis, wie se kals, en was se oethals,
illikein dae wit wie ut zit.
Waor ich bin, waor ich gaon en wat ich oetstraol,
Limburg draag ich altied mit mich mit!
Koeplet 3:
Bis se neet van hej, mer heet ut dich bekoord?
En wils se mit os vastelaovend viere?
Dit fieës det vluug vurbej, dus spring bej os aan boord,
dan gaon wae dich de vastelaovend liere.
Ut is mit dich gedaon! En des pas ut begin.
Want as wae os verstaon, dan Lim-burger ich dich in!
Wie se duis, wie se kals en was se oethals,
doe hees toch zonne pas auch oppe tes.
Waor ich bin, waor ich gaon en wat ich oetstraol,
dít trots geveul det ongersjeidt os van de res!