Ut wor op de ow-wieverbal, ut wor harsjtikke druk.
Ich daansde dao mit zoe'n oad wief, driej ore an ê sjtuk
Veer zonge en veer sjpronge roond, veer kroge neet genog.
En urges in un hukske hub ich sjtillekes gevrog:

Wèè zow dat noe toch zie, ich wèèt mich gaaroet gène raod.
Mè volges mich is dat oad-wief, lang nog neet zoe oad.....

Refrein:
Lot mich toch ins kieke, lot mich toch ins kieke,
lot mich toch ins zieje wèè achter dat maske zit.
Lot mich toch ins kieke, lot mich toch ins kieke,
lot mich toch ins zieje wèè of dat is.

D'r gaansen tied hub ich mit dich gedaans,
en af en toe 'ns sjtiekemkes gesjaans.
Lot mich toch ins kieke, lot mich toch ins kieke,
lot mich toch ins zieje wèè of dat is.