Vannach höb ich van Zöstere gedruimp,
In de Marialaan sjtónge nog buim
En naeve de maedjessjoal doa sjtóng nog, det witse,
’t greun gebuke van de gidse.

Refrein:
Mer doe höbs nog dien auw kirk, ’t knon oppe maert,
Al is d’n Hens al hieël lang verdwene.
Altied blifse sjaon Zöstere van mich,
Sjoan Zöstere, det zöste blieve.
Mer doe höbs nog dien auw kirk, ’t knon oppe maert,
Al is d’n Hens al hieël lang verdwene.
Altied blifse sjaon Zöstere van mich,
Sjoan Zöstere, det zöste blieve.

Bie Wullem in Fäörth sjtóng ich weer aan dn draod,
In mien henj ’n hamfel koosjte en auwd besjummeld broad,
Ich sjmeet ’t veur de knien, de reeje en de pauwe,
En mikde ouch get in de viever zoadet de vésje ouch get hauwe.

Bie de paters op Mariaveldj dao loog det plantsoen,
Ein sjtök woor betegeld en ich koom toen,
Langs ’t patronaat, oppe zjwarte waeg.
Dao sjtónge nog gein hoezer, de weie wore laeg.
Ich zoog ouch weer ’t sjtasiegeboew.
Det woor gans anges, gans anges wie noe.
Neet van sjtaol, kunssjtof en glaas
Mer gepleisterde baksjtein en die wit gemaak.

Ich zoog ouch weer ’t Vincentiusplein
Die huuskes oppe Hei: w’r neumde die: “d’n trein”.
In de Vincentiuslaan: det wit dènk mit plat daak,
Dao wórte vreuger sigare gemaak.
Mer Zöstere woort anges, det hilse neet taege,
Verangeringe kènse neet zo van taofel aafvaege,
Mer ouch aan nüj dènger, doe raaks draan gewènd.
Mer ich bén blie det ich ’t nog höb gekènd.