Refrein:
'ns Effe niks aan miene kop óm aan te dènke.
'ns Effe weije wie è wölkske in de wèndj.
'ns Effe vriej zeen en nao alle zörg wènke.
'ns Effe bliej zeen wie 'n oetgelaote kèndj.
'ns Effe niks aan miene kop noe gein geleuter.
De vastelaovend maak geweun 't laeve zeuter.
Noe effe niks van al dae dómme póppekas.
'ns Effe laeve allein mer veur de sjpas.

Ich höb jaore geprobeerd emes angesj te zeen.
't Is niks gewore! 't Is niks gewore!
Ich kaom d'r langzaam achter wo dat zaot en 't sjeen.
Tösse mien ore! Tösse mien ore!
Dao sjpint 't sóms wie eine kokkeral.
Euver alles wat ich mót en wat ich zal.
Dus naom ich veur michzelf e wies besjloet.
Ich kniep d'r aaf en toe 'ns tössjenoet...

Noe is 't mich gelök eemes angesj te zeen.
't Is get gewore! 't Is get gewore!
't Haet effekes gedoerd eër al daen ambras verdween.
Tössje mien ore! Tössje mien ore!
Dao zitte noe gein moezenèste meer.
Eind'lik ruumte veur michzelf en veur plezeer.
Dan dènk ich weer 'ns trök aan mien besjloet,
en kniep d'r weer 'ns effe tössjenoet...