Refrein:
Och Marleen, och Marleen, id're kiër als ik dich zeen,
begint mien hert te bleuje.
Och Marleen, och Marleen, ik vraog mich aaf as ik dich zeen,
wie kan 't zoë moei greuje.
En dich bis, as ik mich neet vergis,
zoë gegreud zônder wortels zonder mis.
Toch bis dich gans kômpleet.
Och Marleen (klap, klap, klap), Nae Marleen (klap, klap, klap),
dich vergaet ik vanzelaeve neet.

Ik heb vuël vrouwelik schoën gezeen, van Zwede tot in Spanje.
Maar gen zoë moëi wie mien Marleen, ein ech Venloos kind zônder franje.
Wae um zuët dae is direk van de zök, mien Marleen is zôn lekker stök.

De manne zwerme um Marleen, ze doon net of ze praote.
Maar kiéke zich de auge oét, Marleen haet bizôndere maote.
Jao, ik zek 't veur de zoevuëlste kiër, wie Marleen kump d'r noeits gen miër.