'Veur mich is Limburg 't sjoonst' van al, want dao ben ich gebaore.
Aan dat heerlik sjtökske gronjt höb ich mien hart verlaore'.

In dae geis wurt oos heiment door mènnichein bezonge,
en zeen zien naam en faam tot gans wiet doorgedronge.

Oos donkel mien, oos veurjaorsprach, 't auwesjhoes en 't sjoon Limburgs maedje,
loeënde klokke en zjwerbelkes, ein muulke, ein benkske, ein paedje.

De zanjtwaeg tösje veljt en wei vol riepende vruchte en blömkes,
eine nachtegaal, eine eikeboum, en zèngende kenjersjtömkes.

Limburg wilt zegge berg en dal, wiet oetgesjtrek heuvellanjt,
ouch vlakke veljer, boesj en hei en eine sjoone waterkanjt.

Kirke, kesjteele en boerehööf, geboewe in alderlei sjtiele,
eige gerechter, geweuntes en sjpraok höbbe veer noch allewiele.

De Limburger verdeinde vruiger zien broot aan 't hoes, in de koel, op 't lanjt.
Welvaort waor oos doe noch vraem, veer laefde van de hanjt in de tanjt.

Industrie, techniek en weitensjap zeen ouch bie os gekomme.
Drom haet oos jeug veur zien besjtaon unne angere waeg genomme.

Ein sjpassig volk, daobie ouch vroom, van autshaer zo gebleeve.
Godgaef, dat 't in de toekoms dao altiet haer maag sjtreeve.

Dan zulle veer hiej gelökkig zeen, waat 't laeve ouch maag brènge.
En kan nog lang de troubadour van Limburg blieve zènge.

Veer hauwte Limburg altiet hoog en blieve dreuver waake.
Tesame kènne veer oos gewes nog sjooner, mee laefbaar maake.

Zodat veer, zelfs bie taengesjlaach, mit mout en vol vertroeë,
wie os van vruiger is geleerd, aan Limburg blieve boeë.